ئایە ئیسلام پیاوان فێری مەمک مژینی ئافرەتانی تر دەکا

لەم بابەتە باسی شیردان بەگەوران دەکەین

الارضاع الكبیر

هەر لەسەرەتاوە دەبێ ئەمە بزانین ئەم بابەتە بۆتە قسەی سەر زمانی بێباوران و دەیانەوێ لەم بابەتە ئیسلام ناشرین بکەن و لەکەداری بکەن و گومانی لێ دروست بکەن ، وەئەم بێباورانەش هێندە خوێندەوار نیینە کە بچین کتێبی سحیح بخاری و مسلم بخوێنەوە و بلێن ئا خۆمان ئەم حدیسەمان بینیووەتەوە وگومانمان لادروست بووە ، بەڵکو هەموو گومانەکان بە سپۆنسەری شیعە و مسحیەکانە کە ئەمانە داروو خاون لەرووی فکرەوە بەرامبەر زانایانی اهلی سونە و جەماعە ، بۆیە شیعەکان و مسحیەکان تەنها لە پشت کۆمپیتەر و تەلەفیزۆنەکان دەتوانن قسە بکەن بەڵام ناتوانن روو بەروو قسە بکەن لەگەڵ زانایانی ئیسلام و دیبەتیان لەگەڵ بکەن چونکە ئەزانن لەگەڵیان ناتوانن فێل و تەلەکە بازی بکەن چونکە زانایان ئاگاداری شەریعەتی ئیسلامن و احدیسەکانن ، بەڵام کەنجانێکی مسولمان کە هیچ لە بورای  ئاینی ئیسلام و شریعەت نازانێ دێت سەیری ئەم گومانانە دەکا و پێی چاره ناکرێت و دەبێتە هۆی ساردبوونەوەی لە ئاینی ئیسلام ، بۆیە ئەبێ گەنجان سەرەتا خۆیان شارەزای زانستە شرعیەکان بکەن ئینجا بێنە پێشەوە بابەت بنووسن وەڵامی گومان بدەنەوە ،

بۆ ئەم گومانەش کە زۆر بە مسولمانان دەفرۆشنەوە بابەتی شیردانە بە گەورە -الرضاع الكبیر – ئیسلام و شەریعەتی ئیسلام جوانترین و باشترین حوکمی لەم بارەوە داناوە وە ئەوەی ئەوان دەیکەنە گومان لەم بابەتە خۆی چارەسەرێکی و یاسایەکی جوانی ئیسلامە شیردان بەگەورە

(بەڵام ئەم بێباوران چی ئەکن ئێن بابەتێک دەقرتێن وە لە سیاق و شێوازی خۆی دەر ئەهێنن دەلێن ئائەوە ئیسلامە ببینن ئەوە یاسا و حوکمە قێزەونەکانی ئیسلامە وەگەر سەیری تەواوی ئەم یاسا و حوکمە بکەی ئەبینی ئیسلام بەرێکترین و جوانترین شێوە لەم بارەوە حوکمی داوە )

ئەمەش وەک ئەوەیە

(کەسێک هەڵسێت ئەندامێکی لاشەی مرۆڤ دەربهێت و بەخەلک نیشانی بدات بلێت ئا ئەوەیە ئەم ئەندامەی لەشی مرۆڤە کە شانازی پێوەدەکەن ببینن چەندە ناشرین و قێزەونە کە هەست و سۆزی مرۆڤی لەگەڵ تێک ئەدا ، بەڵام گەر ئەم ئەندامە بخەیەوە جێگای خۆی و سەیری بکەی جوانترین دروستکراوە و کەسیش ناتوانیت وەک ئەمە دروستکا گەر هەموو گرۆی ئادەمیزاد و جن بۆی کۆ ببێتەوە )

بۆیە گەر یاسایەکی ئیسلام ئاوا دەربهێنی وەک ئەندامە قێزەونەکە لێدێت،

بۆیە ناکرێت و نابێت یاسایەکی ئیسلام دەر بهێنی و بی قرتێنت بلێت ئائەوە ئیسلامە ،

ئەم بابەتەش و ئەم گومانە کە شیردانە به گەورە هەمان شتە چەندین خیانەتی زانستی و نامرۆیانەیان کردووە

۱- بابەتەکەیان پچراندووە

۲- باسی ئەوەناکەن کە ئیسلام ئەمەی بۆ چارە سەرکردن هێناوە نەوەک بۆ داهێنان

۳- درۆ و چەواشەکاری کردن

وەچەندین خالی تریش کە نامانەوێ هەمووی باس کەین و بابەتەکە رێژ کەینەوە،

ئا لێرەوە دەچینە ناخی بابەتە کە شیردان بەگەورە چۆن هاتە کایەوە و بۆچی هات و بۆ کێ بوو

ئه‌مه‌ ئه‌و حدیثه‌یه‌ كه‌ ئه‌وان ده‌یكه‌نه‌ بیانوو ده‌ڵێن چۆن ده‌بیت ژنێك شیربدات به‌ كه‌سێكی نەناسراو به‌فرمانی پێغه‌مبه‌ر..!؟

دەقی حدیسەکە دایكه‌ عائشه‌ ده‌گیرێته‌وه‌ ده‌ڵێ (إن سَالمِا مْولىَ أبَىِ حَذْیفةَ كاَن مَع أبَىِ حَذْیفةَ وأھَله‌‌ فيِ بیَتھِم فأَتَتَ – تعَنىِ ابْنةَ سُھْیٍل – النبَّىِّ صلى لله علیھ وسلم- فقَاَلتَ: إنِّ سَالمِا قدَ بلَغَ ما یبَلغُ الِّرَجاُل وَعقلَ ما عقلَوُا وإنِه‌ یدَخُل علیَناَ وإنِيِّ أظَن أنَّ فيِ نفَسِ أبَىِ حَذْیفةَ مْن ذلكِ شَیئاً. فقَاَل لھَا النبَّىِّ – صلى لله علیھ وسلم- “أرَضِعیِه‌ تحَرِمي علیَه‌ ویذَھبِ الذَّي فيِ نفَسِ أبَىِ حَذْیفةَ فرَجَعْت فقَاَلتَ: إنِيِّ قدَ أرَضَعتھُ فذَھبَ الذَّي فيِ نفَسِ أبَىِ حَذْیفةَ) ئه‌مه‌ له‌ صحیح مسلم دا هاتووه‌ وە حدیسێکی تر هەیە لە

جاء في صحيح ابن حبان (10/27) أن امرأة أبي حذيفة قالت عندما نزل قوله تعالى في حق أولاد التبني (أدعوهم لآبائهم هو أقسط عند الله) « كنا نرى سالما ولدا» (رواه البخاري وانظر الاصابة3/15) وفي رواية « بلغ ما بلغ الرجال وعلم ما علم الرجال» وفي رواية « عقل ما يعقل الرجال» (رواه مسلم) أي أنه كان حدثا وإن ورد في مسلم أن لحيته نبتت فهذا يقع لصغار وحتى قبل بلوغهم أو عند بداية بلوغهم

واتا

( کاتێک ئایەتی ئەوە هاتە خواروە کەدەبی  ئەم منداڵانەی کە لەلای خەلکانێکی ترن بۆ بەخێوکردن و مندالی گۆشتی خۆیان نیینە و کردویانە بە مندالی شیری خۆیان  ئەوە دەبێ بەناوی باوک و دایک ی خۆیان بانگ بکرێن کە دایک و باوکی گۆشتین نەوەک بەناوی بەخێوکەرەکان بۆیە ابوحوزیفە کە سالمی بەخێو دەکرد ئەمەی پێ ناحۆش بوو بۆیە  سالم کە مەوالی ابی حوزیفە واتا بەخێوکاری ابی حوزیفە بوو بەڵام کوری ئەو نەبوو تەنها بەخێوکەری بوو ، لەماڵەلی ابو حوزیفە دەژیا ، کاتێک کە سالم گەورە بوو وەباڵغ بوو -وە سمڵ و ریشی وەک پیاو هاتبوو – واتا ببوو بەپیاوی تەواو، ژنی ابوحوزیفە هاتە لای پەیامبەرمان ووتی سالم گەورە بووە وە ئەوەی پیاو بەسەری دێ ئەویش بەسەری دێ وە ئەوەی پیاو تێیدەگا ئەویش تێیدەگا ، وە هەست دەکەم پیاوەکەم ابو حوزیفە شتێکی لەدڵە و پێی ناخۆشە سالم لەمالمانە ئاواش گەورەبووە ، پەیامبەرمان ووتی شیری پێبدە لە شیری خۆت ٤جار  تاوەک و حرام بێت لێت و ببێت بە مندالی شیری خۆت و ببی بەدایکی شیری ئەو، وەئەوەی کە لەدڵی پیاوەکەتە کە ابو حوزیفەیە نەمێنت ،پاش ماوەیەک هاتەوە ئافرەتەکە ووتی شیرم دا بەسالم و بوو بەمندالی شیری خۆم و لێم حرام بوو ئا بەمەش ابو حوزیفە کە پیاوەکەمە هیچی لەدڵ نەما که ئەم کورە لەمال مان بمینێتەوە)

کەواتە سالم بۆتە مندالی شیری و لە ژنی ابو حوزیفە حرامبووە کەواتە هیچ کارێکی نابەجێی تێدانییە

ئێستا پێویسته‌ بزانین ئه‌ی چۆن چۆنی سالم شیری پێدراوه  ئایە بەم شێوەیە کە بێباوران دەلێن مەمکی خۆی پێ نیشان داوە وە ئەویش کە سالمە مەمکی ئافرەتەکەی مژیووە؟

ده‌گێرێته‌وه‌و ده‌ڵێت

روى ابن سعد في طبقاته  ، فعن محمد بن عبد الله ابن أخي الزهري عن أبيه قال : ” كانت سهلة تحلب في مسعط أو إناء قدر رضعته فيشربه سالم في كل يوم حتى مضت خمسة أيام فكان بعد ذلك يدخل عليها وهي حاسر رخصة من رسول الله صلى الله عليه وسلم لسهلة “. (الطبقات الكبرى8/271 الإصابة لابن حجر7/716).

گێردراوەیەکی تریش هەیە بەهەمان مانا

أخبرنا محمد بن عمر حدثنا محمد بن عبد الله بن أخي الزهري عن أبيه قال كان يحلب في مسعط أو إناء قدر رضعة فيشربه سالم كل يوم خمسة أيام وكان بعد يدخل عليها وهو حاسر رخصة من رسول الله لسهلة بنت سهيل >>> الطبقات الكبرى الجزء الثامن ( 113 من 118 )

واتا

( سهلة کە ژنی ابوحوزیفە بوو  شیری خۆی  له‌ناو قاپێك یان شتێكی لەم جۆرە  پاشان سالم خواردوویه‌تیه‌وه‌ ….)

لێرەوەش قسەی چه‌ند زانایه‌ك دەخەینە روو له‌سه‌ر چۆنیه‌تی پێدانی شیر به‌گه‌وره‌

ابن قتیبة له‌ تأویل مختلف الحدیث دا ده‌ڵێت (فأراد رسول لله صلى لله علیه‌ و سلم – بمحلھا عنده، و ما أحب من ائتلافھما، و نفي الوحشة عنھما – أن یزیل عن أبي حذیفة ھذه الكراھة، و یطیب نفسه‌ بدخوله‌ فقال لھا “أرضعیه‌”. و لم یرد:  ضعي ثدیك في فیه‌، كما یفعل بالأطفال و لكن أراد: احلبي له‌ من لبنك شیئا، ثم ادفعیه‌ إلیه‌ لیشربه‌. لیس یجوز غیر ھذا، لأنه‌ لا یحل لسالم أن ینظر إلى ثدییھا، إلى أن یقع الرضاع، فكیف یبیح له‌ ما لا یحل له‌ و ما لا یؤمن معه‌ من الشھوة)  بابه‌ته‌كه‌ روونه‌و لێره‌شدا دووباره‌ هه‌مان قسه‌یه‌ كه‌ ده‌بی شیره‌كه‌ بكریته‌ ناو شتێك وپاشانیش بدریت به‌كه‌سه‌كه ‌امامی نەوەوی له‌ شرحی مسلم له‌ بابی رضاعه‌ دا ده‌ڵێت (قَالَ الْقَاضِي : لَعَلَّهَا حَلَبَتْهُ ثُمَّ شَرِبَهُ مِنْ غَيْر أَنْ يَمَسّ ثَدْيهَا وَلَا اِلْتَقَتْ بَشَرَتَاهُمَا ، وَبِهَذَا الَّذِي قَالَهُ الْقَاضِي حَسُنَ ، وَيَحْتَمِل أَنَّهُ عُفِيَ عَنْ مَسّه لِلْحَاجَةِ كَمَا خُصَّ بِالرَّضَاعَةِ مَعَ الْكِبَر وَاَللَّه أَعْلَم)

وه‌هه‌ر‌وه‌ها ابن عبد البر ده‌ڵێت: صفة رضاع الكبير أن يحلب له اللبن ويسقاه ، فأما أن تلقمه المرأة ثديها ، فلا ينبغي عند أحد من العلماء. وما ارتأى علماؤنا ذلك إلا انسجاما مع أصول الشريعة.

کەواتە بەم شێوە سێکسیە نەبوو کە بێباوران باسی دەکەن و خەلک چەواشە دەکەن و دەلێن ژنەکە مەمکی خۆی خستۆتە دەمی ساڵم و ساڵم مژیوویەتی ،

وە ئەمە داهێنان نەبووە و وە ئیسلام خەلکی فێر نەکردووە ، بەڵکو بۆ چارەسەری بووە کە گەر ئەمە نەکرابایا بۆی هەیە ببێتە هۆی کاری خراپ

کەواتە ئائەوە راستی بابەت و جوانی ئیسلامان بۆ دەرکەوت ،

ئه‌م كاره‌ تایبه‌ت بووه‌ به‌ سالم و بۆكه‌سی تر نابێت ئه‌مه‌ بۆچوونی دایكانی موسڵمانان و زۆربه‌ی صحابه‌كانه‌‌ جگه‌ له‌ عائشه‌ نه‌بێـت

وه‌ك له‌م حدیثه‌وه‌ كاتێك به‌ دایكه‌ عائشه‌ ده‌ڵێن (قلن والله ما نرى الذي أمر النبي صلى الله عليه وسلم به سهلة إلا رخصة في رضاعة سالم وحده)له‌ صحيح مسلم دا هاتووه‌

پاشان دایکمان عائیشەش هاتە سەر ئەم بیروراییە کە تەنها بۆ سالم بوو بۆ کەسی تر نابێ،